Diepe angst. Oerangst. Van de week was ze er weer en liet ze zich voelen. Een bekende angst, dat wel. Maar nu was ze intenser en dieper dan eerst.
Ze maakte me aan het twijfelen. Alle plannen die ik heb voor mezelf en met mijn bedrijf werden door haar aan het wankelen gebracht. Alles wat ik zo diep voel als mijn waarheid en de bedoeling om dit actief de wereld in te brengen werd door haar ontmoedigd. En in plaats van in de actiestand, sloeg zij mij volledig murw...
Tegen beter weten in probeerde ik haar weg te duwen. Ik wilde haar niet voelen. Ik was bang voor haar grootsheid en de diepe pijn die achter haar verscholen lag. Vanuit mijn hoofd ging ik knetterhard aan het werk, want dat hoofd van mij, dat vond er wat van. "Zoek afleiding", "Doe net of het er niet is, dan gaat het wel weg" en ook "Bar, je bent passief, kom op, stel je niet aan!. Maar ik wist en voelde eigenlijk meteen al: kansloos, dat wegduwen en negeren. De angst was te groot.
Toen ik merkte dat het wegduwen niet lukte, probeerde ik een andere tactiek. Ik ging de oplossing buiten mezelf zoeken. Een ander moest mij redden, dit was te groot, dit kon ik toch niet alleen?
Maar de hulp die ik dacht nodig te hebben, bleek niet beschikbaar. Ik stond er echt alleen voor. En hoe bang ik ook was, ik wist dat het klopte, het was precies de bedoeling. Deze angst wilde gevoeld worden in mij, zonder ruis van buitenaf of ik nou wilde of niet... Ze diende zich niet voor niets aan.
Na een avond, nacht en ochtend waarin al mijn escaperoutes tevergeefs bleken, kon ik niet meer anders dan met haar zijn. Ik ging ervoor zitten. En stukje bij beetje liet ik haar toe.
Ik voelde de angst dat anderen iets vinden van mijn eigen wijze. De angst om niet begrepen te worden. Een immense pijn en verdriet werden voelbaar. Ik voelde het diep in mijn hart en in mijn solar plexus. Pijn van afwijzing en niet goed genoeg zijn. Pijn van het mezelf anders voelen en niet goed weten hoe daarmee om te gaan. Stukken waar ik al veel vaker doorheen was gegaan, maar nu werden deze oude bekende pijnen weer op een nieuwe, diepere laag in mij aangeraakt.
En toen werd ik er nog dieper in getrokken. Naar mijn onderbuik. Diepe vernedering werd voelbaar. Flarden van vorige levens trokken aan me voorbij. Levens waarin ik werd vervloekt, verketterd, mishandeld en verkracht omdat ik me uitsprak. Om het verkondigen van mijn wijsheid vanuit een hoger weten en het delen van mijn waarheid. Om de heling die ik gaf met mijn handen en waar ik anderen mee hielp. Om mijn geloof in onvoorwaardelijke liefde en leven vanuit het hart. Een diepe oerpijn trok door mijn buik en door de rest van mijn lijf: verdriet, machteloosheid en een intens gevoel van onrechtvaardigheid.
Het was de pijn van levens waarin al mijn vrouwelijke kwaliteiten en mijn essentie werden ondermijnd. En het was ook de pijn van de collectieve vrouwelijke wond. Het vrouwelijke dat zich zó lang moest onderwerpen aan een verwondde mannelijke kracht van controle, macht en manipulatie.
Deze immense oerpijn en vernedering zijn nog altijd voelbaar. Deze liggen niet alleen opgeslagen in het collectieve geheugen, maar ook in mijn geheugen en lijf, inclusief het gevoel van angst dat daardoor werd veroorzaakt. En eerder deze week trok deze angst weer door mij heen. Ze liet zich voelen, intenser dan ooit.
Ik kon niet anders dan me aan haar overgeven en het laten gebeuren. Door met haar te zitten, haar helemaal toe te laten en haar de ruimte te geven, haar volledig te voelen in mijn lijf, ontstond er na verloop van tijd ook weer ruimte in mij. Ruimte om achter die diepe pijn en vernedering te voelen. En daar ving ik stukje bij beetje weer een glimp op van mijn kracht.
Terwijl mijn kracht weer terug kwam in mijn lichaam en ik de energie weer voelde stromen, voelde ik het tot diep in mijn vezels: het is tijd! Het is de hoogste tijd om het te doorbreken. Tijd om het anders te doen. Tijd om me niet langer te laten leiden door oerpijn en angst. Tijd om mijzelf volledig te laten zien als vrouw. Tijd om te laten zien wie ik in essentie ben met alles dat ik in mij heb. Puur, wijs, creatief, kwetsbaar, krachtig.
En het is óók de hoogste tijd dat ik ga doen wat ik al veel langer voel dat ik mag doen: andere vrouwen inspireren, aanmoedigen en begeleiden om hetzelfde te doen.
Want het is niet alleen tijd voor mij. Het is tijd voor iedere vrouw om haar vrouwelijke kracht weer volledig te voelen, te belichamen en naar buiten te brengen.
Barbara, Puur Wauw