Ken je het ‘ik pas me aan, ander blij’- principe?
Dat was lang mijn manier om verbinding te zoeken met anderen, zowel in vriendschappen als in liefdesrelaties.
Mijn fix-gedag, zoals ik het ook wel noem, ontstond vanuit de gedachte ‘als ik doe wat de ander blij maakt, dan ben ik goed genoeg en word ik gezien’. Soms gebeurde dat ook, maar het probleem was dat ik niet gezien werd zoals ik ben.
Niet dat de ander daar iets aan kon doen, want ik zag vooral mezelf niet…
Dat had ik alleen toen nog niet door en dus zag ik het probleem niet. Moeiteloos (althans zo leek het toen nog) stemde ik me af op de ander en kleurde ik mee. Dit kameleonspak voelde zo vertrouwd en leek me lang als gegoten te zitten. Vanuit een diep verlangen om me te verbinden met de ander, ging ik volledig uit verbinding met mezelf. Dat bleek één van de keerzijdes van dit ‘ik pas me aan, ander blij’- principe.
Een andere keerzijde van dit aanpassen en willen fixen was dat de ander niet altijd blij was met wat ik deed of zei. En dat raakte bij mij een gevoelig snaar. Want ik deed toch zo mijn best voor de ander? Waarom werd dit dan niet gewaardeerd? Waarom was het (ik) niet goed genoeg? Met het gevolg: ik ging nóg harder mijn best doen, meer fixen en me nog meer aanpassen.
Waar ik dacht dat ik de ander zag en wist wat de ander nodig had, was ik vooral bezig met het vermijden van mijn eigen pijn. Ik ging niet alleen uit verbinding met mezelf, maar ook uit verbinding met de ander.
Op een bepaald moment, een jaar of 12 geleden, was ik zover bij mezelf weg dat mijn hele systeem zei: ‘ho, nu is het genoeg!’ Ik was mezelf volledig kwijt en werd volledig lamgelegd. Ik kon niet meer anders dan naar mezelf gaan luisteren en mezelf serieus gaan nemen. Wie ben ik eigenlijk? Wat wil ik? Wat voel ik? En wat betekent dat? Hoe kan ik me verbinden met de ander, zonder mezelf en de ander tekort te doen.
Nu jaren verder heb ik met vallen en opstaan afstand gedaan van het ‘ik pas me aan, ander blij’- principe. Dat was een hele ontdekkingsreis, waarbij ik vooral mijn eigen pijn mocht doorzien en doorvoelen. De pijn die ik zelf in stand hield door het loepje waarin ik steeds terecht kwam. Een loepje dat -heel ironisch- er eigenlijk alleen was om mijn eigen pijn te vermijden.
Deze ontdekking maakte dat ik het kameleonspak stukje bij beetje steeds verder uit kon doen. Mijn eigen kleur werd zichtbaar. Eerst vooral voor mezelf, maar meer en meer durf ik mijn ware kleur aan de buitenwereld te tonen.
Het verbinden met anderen is anders nu. De verbinding met mijzelf komt nu op de eerste plaats. Ik hoef alleen maar bij mezelf te zijn en te voelen wat ik nodig heb. Ik hoef nergens meer aan te voldoen. Want als ik mezelf volledig zie en zichtbaar maak, dan kan ik de ander ook écht zien.
Dit gaat samen met het besef dat ik niks voor de ander kán fixen. Want iets fixen voor een ander zal altijd vanuit mijn perspectief zijn. En daarmee ga ik voorbij aan de behoeftes van de ander, waardoor ik juist uit verbinding ga.
Als je in verbinding met een ander allebei bent verbonden met jezelf, volledig jezelf mag zijn en niks voor de ander hoeft te fixen, ontstaat een veel diepere verbinding zonder voorwaarden en vanuit eigen verantwoordelijkheid, (opr)echtheid en gelijkwaardigheid. En ik heb gemerkt dat dat me bij een zoveel fijner principe brengt: het ‘Ik blij, jij blij'-principe😊
Herken jij jezelf in het ‘ik pas me aan, ander blij'-principe en merk je dat je jezelf tekort doet? Ik reis graag een stukje met je mee om je te begeleiden in jouw groeiproces naar het ‘ik blij, jij blij-principe’. Nieuwsgierig? Kijk bij mijn aanbod wat ik voor je kan betekenen of neem contact met me op.
Barbara, Puur Wauw